Hij zorgt sinds een aantal jaar voor zijn vader, die lijdt aan dementie. “Het begon klein, met een paar klusjes af en toe. Maar gaandeweg kwam er steeds meer op mij af. Boodschappen doen, maaltijden regelen, administratie. Je staat altijd aan, want mijn vader of de thuiszorg kan elk moment bellen met een vraag of omdat er weer iets kwijt is. Emotioneel is dat ook zwaar, want beetje bij beetje neem ik afscheid van mijn vader zoals ik hem ken.”

In combinatie met zijn baan in de geestelijke gezondheidszorg werd het een paar jaar geleden allemaal erg veel. De huisarts drukte Ben op het hart dat hij ook iets voor zichzelf moest gaan doen. “Toen kwam ik uit op vrijwilligerswerk. Ik rij met mensen die zelf niet meer kunnen fietsen op een duo-fiets. Naar de Vliet, naar een park of naar plekken waar zij al lang niet meer zijn geweest. Ik kom overal en ik hoor elke keer weer mooie verhalen. Dat is voor mij echt ontspanning.”

Daarnaast heeft Ben een oud-collega met wie hij het goed kan vinden. Ze biedt hem een luisterend oor en ze gaan af en toe iets leuks doen. En hij gaat graag naar het Mantelzorgcafé en het Alzheimercafé. “Daar worden veel praktische adviezen gegeven. Maar ook het contact met andere mantelzorgers vind ik heel fijn. Iedereen heeft een eigen verhaal, maar toch is het vaak herkenbaar.”

Volgens Ben is het heel belangrijk om niet te vergeten dat je niet alleen maar mantelzorger bent. “Je kunt jezelf verliezen in mantelzorgtaken, dan lijkt je wereld ineens heel klein. Maar je hoeft het niet alleen te doen. Durf hulp te vragen en op zoek te gaan naar ondersteuning. Er zijn zoveel activiteiten, zelfs mogelijkheden voor dagjes uit en vakantie. Ga daar naar op zoek, dan wordt je wereld weer een stukje groter.”