Yvonne van der Maden heeft een gezellig leven met haar man, kinderen en kleinkinderen. Tot haar man ziek wordt en 12 jaar geleden op 55-jarige leeftijd komt te overlijden. “Natuurlijk kreeg ik veel steun van de mensen om mij heen. Maar je doorgaat zo’n rouwproces toch alleen. Ik was gewend om samen met een partner te leven, en nu moest ik mijzelf weer hervinden en een weg zien te vinden in deze nieuwe situatie. In het begin vragen mensen nog regelmatig hoe het met je gaat. Maar na verloop van tijd werd dat steeds minder, terwijl ik nog midden in het rouwproces zat.”
Daarnaast krijgt Yvonne te maken met financiële uitdagingen. “Ik moest het nu in mijn eentje zien te redden. Met 3 kinderen en een bijstandsuitkering. Er bleven steeds meer onbetaalde rekeningen liggen. Ik durfde er niet over te praten en sloot mijzelf daardoor nog verder op.”
Als Yvonne wordt gevraagd naar haar dieptepunt, vertelt ze over een kerstviering. “Eerste kerstdag was heel gezellig met veel familie om mij heen. Maar tweede kerstdag was ik alleen. Ik voelde mij zo ellendig, zo alleen.”
De Voorburgse besefte dat het zo niet verder kon. “Ik dacht: of ik ga zo door en ik vind het leven niets meer aan, of ik zet mijn schouders er onder om hier weer uit te komen.” Yvonne besluit het tweede te doen. “Ik heb mijn schulden aangepakt en ben op zoek gegaan naar wat ik leuk vind om te doen en wat voor mij het leven weer de moeite waard maakt.”
Ze knokt zich uit de schulden en gaat vrijwilligerswerk doen. Als overblijfjuf en als ondersteuner van ouderen die wat hulp of een luisterend oor kunnen gebruiken. En ze sluit zich aan bij een theatergroep, waarin alle deelnemers op het podium hun eigen verhaal mogen vertellen.
Ook richt Yvonne de Stichting Hartewens En Verandering op. “Via die stichting wil ik iedereen helpen die het om wat voor reden dan ook moeilijk heeft of die zich eenzaam voelt. We organiseren bijvoorbeeld high teas in een woonzorgcentrum, zodat mensen elkaar kunnen ontmoeten. Maar ik begeleid ook mensen die financiële problemen hebben. Ik weet als geen ander hoe het is, maar ook dat je er weer uit kunt komen. En in mijn eigen wijk, Bovenveen, vraag ik met allerlei activiteiten aandacht voor sociale cohesie en contact met je buren.”
Inmiddels kan Yvonne zeggen dat ze zich niet meer eenzaam voelt. “Ik ben een dankbaar en gelukkig persoon. Ik ben ook trots op waar ik nu sta. Schuldenvrij, trots op mijn kinderen en kleinkinderen en een aantal vriendschappen rijker. Ik hoop door mijn verhaal te delen dat anderen zich realiseren dat ze niet de enigen zijn die zich wel eens eenzaam voelen of financiële problemen hebben. Dat ze er over durven te praten en het vertrouwen krijgen dat ook zij er weer uit kunnen komen.”