Eenzaamheid omdat ze de Nederlandse taal niet spreken, omdat ze vastlopen in de bureaucratie, omdat ze op 18-jarige leeftijd zijn uitgehuwelijkt. Of eenzaamheid door een ziekte. Zo neemt Irene Mos de toeschouwers mee naar ‘niksnutland’, een plek waar ze voor haar gevoel steeds vaker verblijft. “In niksnutland is niks te doen, niks te zien, niks te beleven. Door mijn MS hoor ik daar steeds vaker thuis. Maar mijn verhaal is niet alleen maar negatief hoor, want ik blijf een positieve en gelukkige niksnut.”

Het podium voelt overigens juist niet als een niksnutland. “Iedereen krijgt onder leiding van onze regisseur Sylvia Bos de kans om zijn talenten in te zetten. Alle posters en flyers worden ontworpen door één van de deelnemers, een ander heeft ook een muziekstuk gemaakt. We zijn allemaal heel verschillende mensen, maar het is zo mooi hoe alles hier bij elkaar komt.”

Door de coronamaatregelen was het theaterstuk de afgelopen maanden letterlijk ongezien. Op 6 en 20 april hopen alle deelnemers het podium van theater Ludens weer te mogen beklimmen. Tickets zijn via de website van theater Ludens te verkrijgen. “Het fijnste is om achteraf de toeschouwers te ontmoeten. Zij luisterden naar ons verhaal, maar vaak horen we terug dat zij zich er in herkennen. Zeker tijdens de coronapandemie hebben veel mensen eenzaamheid gekend. Ik vind het mooi dat we dit nu op deze manier met elkaar durven te delen.”