Ik werk altijd volgens strikte procedures en met beschermende materialen om besmettingsgevaar zoveel mogelijk te voorkomen. Het kostte mij daardoor relatief weinig moeite om mij ook nu weer aan te passen. Maar natuurlijk heb ik wel de nodige maatregelen genomen, zoals looproutes aanbrengen in de praktijk en een maximum aantal patiënten in de wachtkamer.
Ik heb in mijn werkzame leven al heel wat ontwikkelingen meegemaakt. Toen ik in 1995 afstudeerde, was ik als 23-jarige de jongste tandarts van heel Europa. Mijn eerste echte werkervaring deed ik op in het leger, als militair tandarts in Münster. Toen mijn dienstjaar er op zat, kwam er toevallig een praktijk te koop in Leidschendam. Zo begon ik als zelfstandig tandarts, met één stoel en zonder assistente.
Inmiddels zijn we 25 jaar verder. Oftewel: zo’n 380.000 behandelingen, waaronder 52.000 halfjaarlijkse controles, 45.000 vullingen, 6.000 tanden en kiezen getrokken, 1.000 implantaten geplaatst en 3.000 wortelkanaalbehandelingen. Ik ben met mijn praktijk verhuisd naar de Fazantlaan 11. Met een groot multidisciplinair team om mij ben ik inmiddels een verwijspraktijk voor de moeilijkere behandelingen. Maar ik voel me nog steeds een echte dorpstandarts. Ik ken de mensen die bij mij in de stoel zitten. Patiënten die als kind al op controle kwamen, komen nu met hun eigen kinderen naar de praktijk.
Natuurlijk brengt de coronacrisis nieuwe uitdagingen met zich mee. Mijn patiënten kunnen op de stoel geen mondkapje dragen en afstand houden is ook onmogelijk. Maar door alle aanpassingen is het risico van het oplopen van welke ziekte dan ook nu nóg kleiner. Ik durf zelfs te stellen dat het bij tandartsen in Nederland nog nooit zo veilig is geweest als in deze periode.
Mijn jubileum in november heb ik klein gevierd. Mijn assistentes hadden de praktijk versierd met slingers en ik kreeg bloemen en digitale felicitaties. Een receptie zat er door de maatregelen niet in. Ik heb mijzelf wel getrakteerd op een motorrijbewijs en motor. Want lekker naar buiten gaan en blijven genieten vind ik belangrijk, juist nu.’’
Erwin Verwer